iyi aile çocuğu

Bir yıl önce bu zamanlardı sanırım
Yirmi yıldır yineledikleri sonu gelmez kavgalardan yorulmuşlardı artık
Yapacak başka bir şey kalmamıştı
Tüm hakaretler, küfürler, küskünlükler anlamını yitirmişti
Ve “boşanın!” demiştim onlara,
“baksanıza” demiştim, “sona geldiniz. Kavgalar bile işe yaramıyor”
Evet, ne kavgalar ne barışmalar işe yarar olmuştu
Nefes nefese kalmışlardı
Ben de yorulmuştum dinlemekten ve
Kendimi dinletmeye çalışmaktan
Kimse dinlemiyor ve hiçbir şey düzelmiyordu aslında
Sadece daha çok yıpranıyorduk olan bitenlerle
Yenilen yemeklerin tadı kaçmıştı
Beraber yemek de yenilmiyordu artık
Huzur yoktu!
Çünkü biz ve özellikler onlar düzeltmeye çalışıyorduk koca bir geçmişi
Bilmiyorduk, geçmişin hep geçmiş olarak kalacağını
Geçmiş olarak hep acı vereceğini
Geçmişi kurtarmaya çalışmaktı her şeyi bok eden
Oysa geçmiş yapacağını yapmış ve siktir olup gitmişti aramızdan
Evet, aramızdan geçmişti
Biz konuşurken, yemek yerken, kavga ederken,
Küfürler atarken birbirimize, rafları silerken, halıları silkelerken,
Yemeğin tuzunu unuturken ve düzeltmeye çalışırken eksikleri
Belki hataydı yirmi yıl öncesi, kiralık bir damatlık ve gelinlik,
Zorla güldükleri fotoğraf pozları, bütün gece çekilen halay
Hataydı belki de.
Olmamalıydı, ama olmuştu
Ben olmuştum, ben koca bir hataydım
Benden dört yıl sonra doğan kız kardeşim,
Ondan dört yıl sonra doğan erkek kardeşim
Evet, hepsi birer hataydı.
Ama en büyük hata bendim
Salakça süren bir evliliğin yıllarca sürmesi benim suçumdu
Benim doğmuş olmamdı
Benim yüzümden ayrılamamalarıydı
Ve artık dayanamayıp “boşanın!” demiştim
Boşanmadılar!
Neden bilmiyorum
Böyle kalmak daha kolay gelmişti
Ayrılıp da ne yapacaklardı
Annem, felçli ninemle yaşamaya başlardı baba yadigârı toprak evlerinde
Babam başka bir karı bulurdu sırf yalnız kalmamak için
Eve gelince yemek bulabilmek için
Kardeşlerim… Bilmiyorum onlara ne olacağını
Hepsi ayrı bir yerde kalırdı
Ben giderdim
Neresi olur bilmeden, sadece giderdim
Arkamı düşünmeden, kardeşlerimi düşünmeden, annemi düşünmeden
Babamı düşünmezdim, düşünmeme gerek yoktu
Bir işi vardı, annemin ardından diz boyu dedikodular yapacak
Babaannem ve halam vardı ona bakabilecek
Sırtı yere gelmezdi
Hem yeni bir kadın her şeyi unuttururdu

Çok zordu!
Bütün bunlar çok zordu
Olamazdı, annem dönemezdi evine
Konu komşu ne derdi acaba
Felçli ninem hatırlar mıydı acaba onu? Bunamıştı kadın
Kardeşlerim yapamazdı, başka bir evde,
Başka bir kadınla yaşamaları çok zordu
Kardeşlerimin bunalımları babamı alakadar etmezdi
O yine işe gider, eve gelince elinde ekmek olurdu
Onun açısından devam ederdi
Evet, her türlü devam ederdi
Ben kendi umurumda bile değildim
Bi boklar olurdu bana da, bilmiyorum

Ve o büyük yorgunluktan sonra aradan bir yıl geçti
Hala aynı evdeyiz, herkes için aynı yemek pişiyor evde
Ne var ki ben yapamıyorum!
İzin vermiyorlar çünkü
Tek sorun benmişim gibi davranmaları,
Bu küçük ailenin tek çözüm yolu benmişim gibi davranmaları devam ediyor
Dinlendiler, sustular ve aynı şekilde gidiyor
Susuyorum sadece,
Bir yere kadar susuyorum
Sonra ben de patlıyorum
“yeter!” diyorum, diyorum ve diyorum
Ama yetmiyor, bardaklar hala taşıyor,
Son damlalar da hep ben oluyorum
Susmam taşırıyor her şeyi
Bağırmam da taşırıyor
Çünkü istedikleri gibi biri değilim hala
Kendi listelerindeki kuralların yanına tik atamıyorlar benim yüzümden
İşte bu onları kızdırıyor
Kızdırmaya da devam eder
Çünkü kalıplarına sığamam
Ya da kalıplar büyük gelir
Uymaz hiçbiri, uysa bile kabul edemem!

Çünkü
Tek sorun benim hala
Nereye kadar gider bilmiyorum
Ama sürecek her türlü kavga
Nereye kadar bilmiyorum
Neyin kimin gelmesiyle son bulur bilmiyorum
Ya da hangimizin gitmesi çözer tüm yanılgıyı
Tek sorun benim
Hala benim
Bakın, yine benim!